Sneevliet, rebel

'Waar moet ik dan heen, Bep? Het is nergens veilig.' 'Probeer het in de Slingerbeekstraat.'

De deur werd op een kier geopend. 'Mag ik even binnenkomen?' 'Moet je niet werken?'

'Nee. Ik ben gewaarschuwd. Ze gaan weer joden arresteren. Kan ik vandaag hier blijven?'

'Een uurtje, niet langer. Mijn vrouw moet 's middags rusten. Dat weet je toch?'

In het donker liep ik langs de huizen, er haast tegenaan gedrukt. De aktentas had ik bij me. Er zat een pyjama in, een tandenborstel, een handdoek. Waarom was ik niet thuis gebleven? Lopen leuren bij mensen of je er terecht kan. Waarom het er niet op aan laten komen? Wat dan nog?

Boven aan de trap stond Oosterbaan, oom Piet zeiden wij. 'Oh. Ben jij het, Sal?'

Wat rottig om het te vragen. Voor hem was het net zo goed gevaarlijk. 'Kun je niet bij familie terecht?' zou hij misschien zeggen. Hij nam me ook al niet mee naar binnen, vroeg alleen: 'Heb je een boodschap?'

'Nee. Ik kan vannacht niet thuis slapen.' 'Kom er maar in.'

Hij deed de huiskamerdeur open, riep: 'Er is goed volk.' Even bleef ik staan. Daar zat Henk Sneevliet. Ik wist niet dat zijn baard zo donker was. Er liep een witte lok door. Als bij een kunstenaar. Zijn haar was gemillimeterd. Zo droeg Herman Gorter het. Hij zou een fransciscaner monnik kunnen zijn. Alleen een pij ontbrak.

Was tante Mien ook in de stad? Ze had zich bij ons nog niet laten zien. Vreemd.

En Ab Menist? Hier? Ik wist dat hij in Amsterdam was on

60