Jullie is jodenvolk

tijd een stekkie voor mij en Maupie. Hij is niet erg goed als koopman, ze pikken van hem, hij heeft een bril met heel dikke glazen.

Op de Jodenhoek hebben we een mazzeltje gehad. Er staat nu een man, met tamarinde. We stonden te kijken, toen zei hij: willen jullie om 2 uur mijn koffer wegbrengen naar de Warmoesstraat? Tamarinde zijn pitten, net frujetta, in een lange knakworst. Het helpt tegen alle kwalen, zegt die man. Vijftien cent krijgen we als we zijn koffer wegbrengen. Nou, Maupie wil wel, ik ook.

Dat valt tegen, wat zwaar. We hebben ieder een hand in het handvat. Het klemt, het lijkt wel of je hand gewrongen wordt. De knokkels van Maupie doen pijn tegen de mijne. Even neerzetten. Hup, gelijk optillen en weer doorlopen. Ik hang naar links, Maurits naar rechts, zo sleept de koffer niet over straat. Het is net of mijn spierbal dood is, een loom gevoel is het. 'Omdraaien nu, jij links, ik rechts.' Slingeren en neerzetten, slingeren en neerzetten, dat kan ook. Overal word j e moe van. Maupie kan niet meer. Ik til nu hoger dein hij, dan gaat het weer.

Eindelijk, daar is de Waxmoesstraat. Hij is veel langer dan ik dacht.

'Hier moet ik zijn.'

Plof, daar staat de koffer. We krijgen eerlijk ons geld, ieder drie vierduitstukken.

Gauw naar opoe, het is al drie uur. Daar gaan we ed zo lang naar toe op zondag als ik me kan herinneren. Toen ik nog klein was bleven we er 's avonds eten. Mij brachten ze naar bed, met mijn kleren aan. Als we naar huis gingen sliep ik op vaders arm, dat weet ik nog.

'Wat zijn jullie laat. De Hoek is al om 2 uur afgelopen.'

Is vader bang geweest?

We vertellen hem vein het mazzeltje.

'Ze willen die koffer zeker niet op de tram hebben,' antwoordt vader.

33