Jullie is jodenvolk

En nu is het de laatste keer, met zijn tweeën zijn wij overgebleven. De eerste prijs is een groot zakhorloge, de tweede een figuurzaag, die kan me niet meer ontgaan. Stel je voor, zo'n klokje, nee, dat kan niet.

Gespannen wachten wij tweeën op het fluitsignaal van meester. Wij vechten niet meer alleen, twee partijen hebben zich gevormd om ons heen, die onze naam schreeuwen. Model staan we klaar voor de start, onze voeten in de punten van de jute zak, zodat we die niet meer hoeven te zoeken als wij al begonnen zijn. Voor de zak hebben we de juiste hoogte gevonden, niet te laag, dein slobbert-ie, niet te hoog, dan spant hij te veel.

Mijn wangen gloeien. Het lijkt wel een droom, alles is op een afstand.

Hup-hup-hup, er-op of er-onder. Het is alsof mijn gevangen voeten de vrijheid zoeken en zich door niets meer laten stuiten. Een andere Salie jaagt over de baan, zonder natte kousen en niet meer bang voor zijn vriendjes.

De laatste sprong, ik heb het gewonnen. Hijgend blijf ik staan, veeg het zweet weg dat in mijn ogen loopt. Ik heb het gewonnen, het is echt waar. Meester komt me feliciteren, de jongens volgen.

Ik kan het haast niet geloven, ik krijg een horloge, maar eerst moeten alle wedstrijden afgelopen zijn.

Het is zover. Nee, nog geen prijsuitreiking. Limonade met een koek. Kunnen ze niet voortmaken?

Er zitten drie mannen aan een tafeltje.

'Salie Santen.'

Dat ben ik.

Ze zeggen wat tegen me. Een steekt zijn hand uit, ik moet hem zeker ook een hand geven. En die andere twee.

Het is een heel groot zakhorloge, iedereen wil het zien. Ik hoor het tikken, zelfs als ik het in mijn zak doe. Vroeger had vader ook een horloge, van goud, met slagwerk. Hij hield het altijd bij mijn oor. Wat zullen ze thuis zeggen?

18