Een geintje

'Je meende toch niet wat je gisteravond zei?' drong Guus aan.

'Jawel/ mompelde ik voor me uit.

'Ik begrijp er niets van.'

'Als ik het maar snap/ beet ik van me af, en schaamde me voor mijn eigen lompheid.

Guus wenkte de kelner, vroeg: 'Je drinkt toch wel een kopje koffie met me, hè?' en bestelde twee koffie.

'Ik heb er de hele nacht van wakker gelegen/ vervolgde hij, 'en van alles ging me door het hoofd. Hoe moet het nu verder met het werk?'

'Dat is mijn zaak niet meer/ antwoordde ik, en weer had ik spijt van mijn woorden.

'Heb ik je soms gegriefd?' vroeg Guus voorzichtig, en toen: 'Vind je het tarief niet hoog genoeg? Ik ben in onderhandeling, er komt een belangrijke verhoging, daar zul jij ook van profiteren.'

'Niet meer/ zei ik alleen.

'Waarom dan toch?'

'Ik ben het zat.'

'Wat ben je dan van plan?'

'Weet ik nog niet.'

'Het ligt toch niet aan Thomas?' en in de stem van Guus klonk voor het eerst argwaan door. 'Hij is bijzonder op je gesteld. De samenwerking tussen jullie zal werkelijk geen moeilijkheden opleveren.'

Samenwerking noemde-ie dat, Thomas de baas, ik de rechterhand.

Ik zweeg.

We slurpten aan onze koffie, pelden ons eitje, in

49