Een geintje

moest ook stenograaf worden, maar kende het vak als een droogzwemmer. Alles had hij onder de knie, behalve de praktijk. Ging hij met zijn vader mee, dan lukte het niet. Te zenuwachtig. Met een trillende hand hield je het niet bij. Evenmin als je élk woord opnam, met inbegrip van herhalingen en onzin. Begrijpen wat er gesproken werd, des Pudels Kern. De rest weglaten. Voor alle zekerheid had ik met Thomas meegestenografeerd. Stel je voor, meer dan een kwartier van dergelijke onzin in een gemeenteverslag. Drie regels waren voldoende. En wat Guus niet was gelukt, zijn zoon inwerken, daar was ik in geslaagd. Eerst had ik er iets extra's voor gekregen, later was dat niet meer nodig. Guus wilde rechtvaardig zijn en had me verzekerd: voor jou en Thomas geldt hetzelfde tarief. Eens was ik geschrokken, want hij had voor hem de telefoon betaald, voor mij niet. Hij had Thomas - zonder mij - naar een Provinciale Statenzitting gestuurd waar moest worden gestemd over nieuwe leden voor de Eerste Kamer. Prachtzittingen. Een kwartiertje kruisjes zetten bij een aantal namen. Je kon het Guus niet kwalijk nemen. Het moeilijke werk kon ik beter aan.

Met zijn zoon kon ik er niet over spreken. Een goeie jongen, vriendelijk en geduldig, al was hij een enkele keer geprikkeld als hij op weerstand stuitte, hij, de zoon van Guus. Mijn baas.

Mijn baas?

Guus beschouwde mij als zijn gelijke. Daar kon niet aan worden getwijfeld. Toch was hij als steno

38