Een geintje

Meneer duwde me opzij, ging achter mijn machine zitten. Hij vergiste zich, vloekte in zich zelf. 'Waar is je vlakje?' vroeg hij nors. Zijn vingers bewogen zich over het toetsenbord als de poten van een spin, hoekig en aarzelend.

'U hebt het verloren/ zei ik triomfantelijk.

Lodewijk en ik stonden klaar om naar huis te gaan. We waren nog met zijn tweetjes, en het was laat geworden voor de zaterdagmiddag.

Toen werd er aangebeld.

Even schrok ik, als altijd, omdat ik, de jongste, moest opendoen.

Mr. Kondansky vroeg naar meneer.

'Hij is er niet/ antwoordde ik. Er was grote haast bij. De advocaat wilde wachten tot ik hem gevonden had, waar dan ook.

Aarzelend liep ik door de binnentrap naar de huiskamer boven. Luisterde aan de deur. Klopte aan. Er was niemand in het hele huis. Lodewijk beweerde van wel. 'Meneer gaat tegenwoordig met Luisa naar bed als mevrouw naar haar broer in Groningen is.' Dat loog hij. Vast en zeker. Dat deed meneer niet. Mevrouw was veel te aardig. Ik was haar lievelingetje, beweerde Lodewijk want ik kreeg altijd chocola, maar ze was voor iedereen aardig. Ze zou het toch zeker merken. Aan het bed.

Ik kon wel even doorlopen. Gerust. Het kon niet. Dan wist ik het meteen.

'Meneer/ schreeuwde ik omhoog langs de trap naar de tweede verdieping.

30