Kinderdief

DAVID

Zonder overjas en druipend als een verzopen kat is het mannetje ons jeugdgebouwtje aan de Nieuwmarkt binnen geslopen. Hij is niet meer weg te branden van onze antifascistische tentoonstelling antifa, en buigt zich met zijn bijziende ogen steeds opnieuw over de foto's van naziverschrikkingen. Overal vind je druppels van zijn lekkende haren.

'U moet nu heus gaan', zegt Leo tegen sluitingstijd.

'Blijft er dan geen oppasser achter?' vraagt de man voorzichtig. En dan, resoluter: 'Kan ik hier niet blijven slapen?'

Welbeschouwd is het idee zo gek niet, de tentoonstelling ook 's nachts te beschermen, al is het mannetje tenger als een haas. Zijn fletsblauwe ogen kijken ons smekend aan en niemand durft te weigeren. Zijn haar is vlammend rood en zo doet Rooie David zijn intrede in onze gelederen.

Op de bijeenkomsten zorgt hij voor koffie en gevulde koeken en stilt zijn honger met wat ervan overblijft. Trouw waakt hij over onze schatten en slaapt in het bijkeukentje onder een paardedeken die hij ergens heeft opgescharreld. En hij is altijd van de partij, al is hij tegen de vijftig jaar, en vormt hij met ons groepje tussen de vijftien en twintig jaar een vreemde dissonant.

Vlak bij ons lokaaltje, op de hoek van de Geldersekade en de Binnen Bantammerstraat, is een Chinees restaurant geopend. Het is laat geworden en iedereen lust wel een loempia. 'Lappen', roept Leo. Met wat we bij elkaar leggen blijft er voor ieder wel een loem

66