Kinderdief

fiets tussen ze door. Als ze maar niet op me letten. Gauw, vlugger, rijd ze niet aan, je weet nooit wat ze je doen. Zo veel nazi's, zo groot is Xanten toch niet.

Eindelijk ben ik in Wuppertal, bij Ernst thuis. Zijn moeder ontvangt me goed, zijn vader ook, maar zijn moeder nog meer, want haar vader was al socialist in de tijd van de Socialistenwetten; er zijn bij haar thuis illegale bijeenkomsten geweest, maar precies weet ze het niet meer want ze was nog een klein meisje. Ernst doet nu ook illegaal werk, voor de sap. Wij gaan mee naar een illegale bijeenkomst, Leo en ik.

We zijn met een klein groepje bij elkaar. Iedereen komt afzonderlijk. Er is een meisje bij, misschien is ze twintig jaar, die moet wel flink zijn, knap is ze ook, wie zó een meisje heeft! Wij moeten vertellen, elk op onze beurt, hoe het in het buitenland is, wat er met de beweging aan de hand is; ook van de Vierde Internationale, dat de buitenlandse leiding van de sap daar nu tegen is, ook Willy Brandt, van de jeugd, die nog formeel voor de Vierde heeft gestemd.

'Wir sind fiir die neue Internationale', zegt de oudste, misschien is hij drieëntwintig. 'Als wij niet wisten dat er in het buitenland gelijkgezinde kameraden voor de zaak van de revolutie werken, zouden wij allang de moed hebben opgegeven, denn das ist unsere einzige Hoffnung.'

Ik ben blij dat ik erbij ben, op deze illegale bijeenkomst. Zou het altijd zo goed gaan? Ik zal er thuis over praten, vertellen hoe het was. Thuis? Ze weten het niet eens. Weer over de grens schrijf ik over onze avonturen in een brief.

Ik knijp 'm terwijl ik de kamer binnen stap, de fietstassen in mijn hand. 'Hallo', zeg ik, zo onverschillig mogelijk, maar mijn stem trilt: 'Die vakantie zit er weer op.'

99