lees, weet ik elk woord dat erin staat. O, ik houd zoveel van jullie, het doet me zo'n verdriet dat jullie door mij moeten lijden, maar na alles wat ik in het leven heb meegemaakt, lag een of andere dramatische wending, ik zou haast zeggen, 'in mijn lot beschoren'. En dat deze juist nu moest komen, bij de heersende apathie in de Europese arbeidersbeweging, is niet toevallig. Het enig zinvolle onder die omstandigheden is, er wat afstand van te nemen en het fatalisme op te brengen, met enige rust betere tijden af te wachten. Dat zal me ook wel lukken, nu ik weet dat thuis alles reilt en zeilt, dat jullie zo sterk aan elkaar gebonden bent en dat jij, Bep, ondanks alle zorgen, goed de touwtjes in handen hebt. Daarbij is het toch een hele steun dat we elkaar eens per week zien, hoe kort zo'n bezoek ook duurt. Ik leef tegenwoordig van de ene donderdag op de andere. Daar komt de zondagochtendkoffie, die me een por geeft niet zo zwaar op de hand te zijn en er een wat gezelliger brief van te maken. En dat doe ik ook, en met plezier.
Fijn Bep, dat je het op m'n werk zo hebt geregeld. Datje daarna liep te zingen, bewijst dat er een hele last van je afwas. En maar al te begrijpelijk. Wat heeft de oogarts gezegd? Moetje een leesbril hebben? Of waren je ogen prima in orde? Dat hoop ik maar. Ja Bep, wanneer ik weer thuis ben zullen we heel wat in moeten halen aan gezelligheid. Maar dat doen we hoor, reken maar van yes. Ik schrok ervan, dat ik hier m'n goeie jas heb gekregen. Echt Bep, dacht ik, om dat te doen. Maar het is fijn hoor, bedankt. Het overhemd is ook goed.
Het heeft werkelijk alleen maar zin, steeds van de feiten uit te gaan en daar het beste van te maken. Hetzelfde geldt voor de toestand thuis. Hoezeer jullie mij
87