Dapper zijn omdat het goed is

nu en dan naar de radio luisteren. Zo komt de dag wel weer om. Wat ben ik over mezelf aan het kletsen, hè. Toch denk ik op hetzelfde ogenblik: hoe zou het thuis zijn? Zijn de kinderen op stap en is Bep alleen? Of is er visite? Wie zou er op visite zijn? Het is net een kringetje waar je niet uit komt want niemand kan het me vertellen. Dat is met zoveel dingen. Dan zit ik vast, met een puzzle of zoiets, en ik denk: O, een atlas, of een woordenboek, en ik zou het weten. Intussen kun je niet verder en legt het maar opzij. De volgende ochtend, bij het wakker worden, weet ik het dan ineens, soms tenminste. Ach ja, daar zit iedereen hier natuurlijk mee. Zulke gedachten heb ik tegenwoordig alleen op zondag, hoor. Op 'werkdagen' is daar geen tijd voor... En die zondag valt ook wel mee. Alleen al voor het schrijven van de brief naar huis heb ik een paar uur nodig. Ik zou zo langzamerhand een cursus kunnen geven in: hoe schrijft men zo klein mogelijk en toch duidelijk? Zo leert een mens steeds wat nieuws. Wanneer krijgen jullie de brieven, vóór of na het bezoek? En dat is het dan weer. De helft van de week is om, zullen we maar zeggen, en nu weer wachten op het bezoek, de tweede helft van de week.

Heel veel liefs, Sal.

Amsterdam, 30 oktober 1960

Liefste Bep en kinders,

Hoera! voor de verjaardag van Bart, a.s. woensdag. Weetje nog toen Bart geboren werd, Bep, in die hongertijd? Hij was zo mager als een konijn. Ik zal nooit die zondag vergeten dat er door vrienden van de illegaliteit bloedplasma werd gebracht. Wat stonk het, hè? Maar gebakken was het net ei, dat heeft je toen wel ge

79