Dapper zijn omdat het goed is

ter de rug was, en dat die tijd toch ook ongemerkt omgevlogen is. De laatste etappe heb ik ook al 'ingedeeld'. De Humanist is met vakantie en komt pas over drie weken weer. Mooi, denk ik dan bij mezelf, als hij terugkomt zijn er weer drie weken om. Dan nog maar 16 dagen... Zo maak ik de hele dag berekeningen, dwaas, want ik wil het niet, maar je ontkomt er niet aan. Ik heb er anderen wel eens mee geplaagd, misschien ook een beetje uit afgunst, want hoe vaak heb ik niet gedacht: wanneer zal het met ons zo ver zijn dat we kunnen gaan aftellen. Nu is het toch zo ver!

Karin maakte donderdag een opgewekte, rustige indruk. Ze is gegroeid, ze ziet er echt gezond uit. Gelukkig maar! Van moeder ontving ik deze week een heel lieve brief. De zaak heeft haar ook ondersteboven gewoeld, dat merk je aan alles. Het vinden van een nieuw evenwicht is altijd het moeilijkste, ik heb er ook een heel karwei aan.

Leuk hè, het verjaarstelegram van mijn collega's. Ik zie er wel enigszins tegenop, weer bij de A.P. te beginnen, maar mijn collega's zullen mijn 'terugkeer in de maatschappij' zeker zo prettig mogelijk trachten te maken. Ook in dat opzicht moet ik proberen een zekere dosis fatalisme op te brengen, en dat zal me wel lukken. Het aller-allerbelangrijkste is, dat ik nu spoedig thuiskom, al het andere is daaraan ondergeschikt. Het liefste zou ik nu heel lang thuisblijven, afgesloten van de hele wereld, maar dat is natuurlijk ook niet zo goed. Ik denk wel dat haast elke gevangene dit gevoel heeft, een harmonische terugkeer naar de maatschappij is heel belangrijk.

Wat een leuke kaart had Karin geborduurd, hè? Ze is zo'n lieve meid. We zullen het best rooien, met zijn viertjes thuis, ik verheug me daar al zo op. Laat Bart de

194