De B van Bemazzel

geen zeep meer om zich goed te wassen, alle moeders klagen erover, en eitjes verzamelen zich onder de nagels van de kinderen. Ook ons dochtertje heeft haar flesje madenpillen van de dokter. Ik ken de uitwerking ervan. Ze moeten worden doorgeslikt. Als je erop kauwt zijn ze vreselijk bitter, en maken je lippen en tong pimpelpaars. In de la ligt een leeg doosje van wy-bertjes uit een ver vervlogen tijd. Haastig vul ik het doosje met madenpilletjes, en ga ermee de huiskamer in.

Met een onschuldig gezicht neem ik het doosje uit mijn broekzak, en vraag: 'Wie lust er een wybertje?' Ongelovige blikken. Wybertjes in deze tijd? Maar ik verzeker met de hand op mijn hart dat we onder in de kast nog een doosje hebben gevonden. Om ze te overtuigen neem ik eerst zelf een pilletje, en slik het door.

Nu strekken begerige handen zich naar het doosje uit. Zij zuigen erop, ieder voor zich, totdat Piet erop gaat kauwen en uitroept: 'Bah, wat een vieze smaak', terwijl hij de restanten uitspuugt op zijn hand.

En om beurten beginnen zij te vloeken, vegen slierten spuug van hun mond, terwijl paarse vlekken hun gezicht opvrolijken.

Ik poog mezelf in te houden, en moet ineens geweldig lachen. Nu staat Wout op en begint tegen me te schreeuwen. Dat ik me moet schamen. Dat ik met mijn gedoe de leiding in gevaar breng. Dat hij zulke geintjes niet meer pikt. Rode vlekken komen voor zijn ogen, naar het schijnt, want even sluit hij ze, hij bijt op zijn lippen, en schreeuwt dat hij zich godverdomme door mij niet in de maling laat nemen. Zij het vuile werk doen en ik in analyse naar mijn zieltje zoeken!

87