De B van Bemazzel

den zoek: 'Natuurlijk doe ik mee. Jullie kunnen zeker op mij rekenen. Maar jullie moeten nog geduld hebben. Ik ben in psychoanalyse, en kort geleden heeft de psychiater mij elke illegale activiteit verboden.'

'Wat?' roept Harry. En hij verwijt mij dat ik altijd degeen ben geweest die onverbiddelijk was tegenover iedereen die zijn plicht niet deed. Wachten totdat je je zieltje voldoende hebt uitgeperst? De strijd voor de revolutie moet maar zolang geduld hebben. Het illegale werk kan wel blijven liggen totdat Sal Santen een keertje zo ver is met zijn gevoelsprobleempjes. Lafheid is het, anders niet.

Ik weet me geen raad met zijn woordenvloed, met het venijn dat eruit spreekt, of misschien is het de teleurstelling. De analyse heeft mij zo in haar ban, ik kan er niet meer buiten, en het is niet voor een lolletje dat ik naar een psychiater ben gegaan. Hoe kan ik hem dat vertellen? Trouwens, zonder de hulp van de dokter had ik nu in een kamp gezeten, dan was er helemaal geen sprake van illegaal werk geweest. Onderduiken misschien? Bij wie? De meeste mensen zijn bang voor ons, vanwege Henk Sneevliet, vanwege mijn jood-zijn.

'Je moest je schamen om me een lafaard te noemen', antwoord ik hees. 'Je weet heus wel dat ik dat niet ben.'

'En wat dan? Feiten zijn koppige dingen, zegt Henk altijd, en een feit blijft dat je bezig bent je kloten te redden.'

Zal ik hem vertellen dat de analyticus zei: beter negen tieneneenhalf jaar een gezonde revolutionair, dan twintig jaar een neurotische? Over een halfjaar zou ik het weer kunnen, dacht ik toen, maar intussen ben ik in die zes maanden nauwelijks meer geanalyseerd, omdat ik in het werkkamp heb gezeten.

Kleinburgerlijk gedoe, verwijt Harry me nu.

54