De B van Bemazzel

HARRY

Begin mei is de middeleeuwse jodenster verplicht gesteld, en zit nu ook op mijn kleren. Gisteren nog heb ik er met mijn broer Maurits smalend om gelachen. Hij kwam afscheid nemen voor zijn vertrek naar Apeldoorn, waar hij als werkmeester-schoenmaker gaat werken in het Apeldoornse Bos. Het staat onder controle van de Joodse Raad, en hij voelt er zich veiliger dan in Amsterdam, waar hij elke dag kan worden opgeroepen voor een werkkamp. Wij hebben elkaar sterkte toegewenst, en elkaar verzekerd dat ze ons door zo'n smerige ster niet klein kunnen krijgen.

Maar nu er wordt aangebeld en ik de deur opendoe, voel ik me er toch door vernederd.

Scherp neem ik de man op die voor mij staat. Hij is van mijn leeftijd, tenger gebouwd en zo donker, dat hij joods zou kunnen zijn. Zijn zwarte ogen kijken mij vragend aan, alsof hij wil zeggen: 'Herken je mij niet?'

Natuurlijk, het is Harry, uit Delft, uit de vooroorlogse rsap. Wanneer heb ik hem het laatst gezien? Zeker vijf jaar geleden. Het was op een bijeenkomst, waar professor Mannoury sprak, en waar ik voorzitter was. Harry lag toen languit op een stoel, terwijl zijn benen op een andere stoel rustten. Ik wou een goeie beurt maken bij de professor, en vroeg Harry of hij niet gewoon kon zitten. 'Nee', antwoordde hij, 'ik ben gewond in de Spaanse Burgeroorlog.'

Hij is tengerder gebouwd dan ik dacht, en nu hij op de divan zit hangt zijn rechterschouder scheef omlaag. Nog voordat ik hem kan vragen waarvoor hij is gekomen, vertelt hij:

52