De B van Bemazzel

werd meegewerkt, en zo is de val dichtgeslagen, nadat er al in het hele land arrestaties waren verricht. Bep is nog naar Vught geweest. De Sicherheitsdienst heeft daar ook naar mij gevraagd, en kreeg te horen dat ik in een jodenkamp zat, wat ze schijnt te hebben bevredigd.

Ik, met mijn kronkelredeneringen, vraag mij af of oom Henk niet onbewust de dood heeft gezocht, gepijnigd door schuldgevoelens die de zelfmoord van zijn twee jongens, nu al weer jaren geleden, bij hem heeft opgeroepen. Schuldgevoelens? Je loopt zelf met schuldgevoelens rond, verwijt ik mezelf, want de laatste keer dat ik oom Henk ontmoette heb ik hem staan uitschelden.

Zo schijnt, in mijn relatie tot oom Henk, alles in tegenstellingen te moeten verlopen. Alsof het lot ons tot elkaar heeft gebracht en steeds opnieuw verwijderd, totdat wij nu aan weerskanten van het leven staan. Aan weerskanten van het leven? Ben je daar zo zeker van? Als de Sicherheitsdienst hoort dat ik weer thuis ben, kunnen ze ook voor mij komen. Als we 's avonds gaan slapen, laat ik mijn bovenbroek op een stoel naast het bed liggen, hang mijn jasje over de rugleuning, zodat ik bij de eerste dreiging kan vluchten door de achtertuin. Dan nog zit je opgesloten in de gemeenschappelijke tuin tussen de huizenblokken, maar Bep heeft van een oom, die timmerman is bij de woningbouwvereniging, de sleutel gekregen van de grote ijzeren deur, die toegang verstrekt tot het Henriëtte Ronnerplein.

En elke nacht liggen wij urenlang te praten over oom Henk. Wat is hij eigenlijk voor een man, vraag ik Bep wel tien keer, en steeds kom ik er niet uit. Hij is een vreselijke driftkop, maar hij heeft een klein hartje, antwoordt zij steevast. En dan voegt zij eraan toe: De vrouwen zijn gek op hem, en hij is gek op de vrouwen.

47