Poste-restante Rood

'En wat is er uit de bus gekomen?'

'Je wordt niet aanvaard', antwoordde oom Henk kortaf.

Het bloed klopte me in de oren. Vlekken kwamen voor mijn ogen. Als ik me niet aan de rugleuning van de stoel vasthield zou ik zeker vallen.

'Waarom niet?' Ik perste de woorden eruit met een vreemde hese stem.

'Wegens onbetrouwbaarheid.'

Ik slikte om adem te kunnen halen. Onbetrouwbaarheid? Hoe bedoelden ze dit?

'Ik ben zo onbetrouwbaar dat u de post bij ons thuis hebt laten bezorgen.'

Waarom maakte ik zo'n dwaze opmerking? Ze wilden natuurlijk zeggen dat ik politiek niet betrouwbaar was, nu met de Sovjet-Unie. In godsnaam. Ga zo gauw mogelijk weg, Sal. Wat een vuile rotstreek. Geweigerd. En niet betrouwbaar.

'De afdeling heeft geen behoefte aan leden die tijdens de illegaliteit intredepolitiek bedrijven.'

'Dat is een leugen. Ik wou meedoen om te helpen.'

'Je moet tegen mij niet over leugens spreken. Daar ben ik niet van gediend, snap je dat?'

'En u kan uw rotsigaretten houden', schreeuwde ik terug, en smeet het pakje dat ik die middag van tante Mien had gekregen naar hem toe over tafel.

Ga nu weg Sal. Straks ga je huilen. Die lol gun ik hem niet.

Ik smeet de deur achter mij dicht.

'Willem Dolleman?'

Verwonderd liet ik hem binnen. Dat was lang geleden.

94