Poste-restante Rood

Boven aan de trap stond Oosterbaan, oom Piet zeiden wij.

'O. Ben jij het, Sal?'

Wat rottig om het te vragen. Voor hem was het net zo goed gevaarlijk. 'Kun je niet bij familie terecht?' zou hij misschien zeggen. Hij nam me ook al niet mee naar binnen, vroeg alleen: 'Heb je een boodschap?'

'Nee. Ik kan vannacht niet thuis slapen.'

'Kom er maar in.'

Hij deed de huiskamerdeur open, riep: 'Er is goed volk.'

Even bleef ik staan. Daar zat Henk Sneevliet. Ik wist niet dat zijn baard zo donker was. Er liep een witte lok door. Als bij een kunstenaar. Zijn haar was gemillimeterd. Zo droeg Herman Gorter het. Hij zou een franciscaner monnik kunnen zijn. Alleen een pij ontbrak.

Was tante Mien ook in de stad? Ze had zich bij ons nog niet laten zien. Vreemd.

En Ab Menist? Hier? Ik wist dat hij in Amsterdam was ondergedoken. In Rotterdam kende iedereen hem. Magerder dan vroeger, en toch had hij dat jongensachtige niet meer.

Waarom waren ze allemaal hier?

Niemand zei iets.

Ik ging zitten, in een hoek van de kamer.

'Het is goed dat Sal is gekomen, vind je niet Henk?'

'Hij heeft ons anders de stuipen op het lijf gejaagd, Mientje', antwoordde hij.

'Kom je ons gezelschap houden?'

Zijn stem klonk vriendelijk. Hij was niet kwaad op mij na alles wat er was gebeurd.

'Nu je er toch bent, wat vind je van ons manifest?' En hij liet mij lezen:

84