Poste-restante Rood

rimpels toegeknepen. Ze had een donkere haardos, en dat was iets heel bijzonders, vertelde Bep.

Een oorlogskindje, net als Bep en ik eens waren geweest, en zich nog nergens van bewust. Uit een gemengd huwelijk. Mischling, zeiden de nazi's in hun misdadigers-jargon. Maar oom Henk had gezegd: 'Uit zo'n combinatie komt iets goeds.'

'Raad eens wie bij Bep is geweest?' vroeg mijn vader de volgende avond, terug van bezoek. 'Er kwam iemand naar me toe, met een baard. Hij zei: "Dag meneer Santen." Ik vroeg: "Wie bent u?" Hij lachte: "Kent u me niet meer?" "Nee", antwoordde ik. "Sneevliet, ik ben Sneevliet." En hij had een reuze lol dat ik hem niet had herkend, daar was hij trots op.'

'Ja, oom Henk was hier', herhaalde Bep. 'Hij kon het niet uithouden in Sint-Pancras. Weet je hoe hij ons meiske noemde? De zwarte prinses. Kijk daar eens? Dat speelgoedhondje heeft hij voor haar gekocht, in de Bijenkorf.'

'Heeft niemand iets gemerkt?'

'Hij kwam heel schichtig binnen. Zo is hij anders nooit. Ik dacht: Man, zo loop je juist in de gaten.'

'Ze kan haar hoofd al oprichten, zie je Bep?' zei tante Mien, die bij ons zou slapen die nacht. Ze ontdekte alle wonderen van de laatste weken aan ons kindje.

Toen kwam Eddie Wijnkoop waarschuwen: 'De sd is op de Reguliersgracht geweest. Ze hebben alles in beslag genomen.' Daar waren de boeken en het meubilair van oom Henk opgeslagen. Het moest verraden zijn.

Waar was een veilig adres?

8!