Poste-restante Rood

En schreef namens de jeugd twee brieven.

Aan het Internationaal Anti-Oorlogsfront. Wij erkenden de aansluiting niet, die buiten ons om tot stand was gekomen.

Aan de rsap-leiding. Wij protesteerden tegen onze on-mondigverklaring.

Eigenlijk is het laf om die brief bij oom Henk in de bus te gooien, hield ik mezelf voor. Opnieuw liep ik een blokje rond, slikkend van de spanning die ik zelfs boven in mijn armen voelde en die mijn lopen iets schokkerigs gaf als ik het huis naderde.

Oom Henk was er zelf. Hij had zijn wekelijkse kaart-avondje met abonnee-stemt-tevree, zoals wij de partijvoorzitter van Amsterdam noemden, naar een sigaren-merk.

'Waarom ga je niet zitten, jong? En doe je jas uit', zei tante Mien toen ik in de kamer stond, wachtend op een gelegenheid om de brief af te geven.

Maar ik bleef staan.

'Is er zo'n haast bij ?' Verbaasd keek oom Henk over zijn schouder naar mij, scheurde toen de envelop open. Las. Sloot zijn ogen. En zei niets.

'Wat is er, Henk?'

Hij draaide zich weer om naar mij, zei met schorre stem: 'Je kan nu gaan. We praten er nog over.'

'Oom Henk wil je vanavond spreken', zei Bep die van de Overtoom kwam. Alleen? Persoonlijk? Als hij maar niet dacht dat ik me liet bepraten.

Maar mijn knieën knikten toen ik zijn werkkamer binnen ging. De sigaret trilde in mijn rechterhand mee.

67