Poste-restante Rood

Pim en Pam

Oom Henk stond op. Hij was nog niet aangekleed, midden op de dag, en had een katoenen ochtendjas aan, Indonesisch leek het wel, of Chinees, wit met blauwe motieven.

'We gaan vandaag de boeken eens opruimen', zei hij tegen mij, 'kom je mee naar mijn kamertje? Dan laten we die wijven alleen.'

Zijn werkkamer lag achter de keuken, aan het eind van de lange gang. Bij het raam stond een groot donker bureau, bezaaid met papieren. Erboven hing een rode Chinese vlag. En aan de muur een portret van Rosa Luxemburg. Daarnaast een foto van een plein in Leningrad, waar duizenden demonstranten op een zonnige dag luisteren naar een redevoering van oom Henk. Het is 1920, de goede tijd. Achter hem staat Leo Trotski, die zich juist heeft omgedraaid.

Een rode houten boekenkast bedekte de gehele wand. Maar de boeken lagen in stapels op de grond. Chaotisch? Dat was schijn. De werken van Lenin lagen bij elkaar; de sämtliche Werke van Marx; had Rosa Luxemburg zoveel boeken geschreven? Romans hadden hun eigen hoek van de kamer.

'Hier jong, klop eens uit.' Steeds moest ik twee boeken door het open raam tegen elkaar slaan.

'Heb ik die jaargang van Die Neue Zeit dubbel? Leg maar apart. Voor jou. Dat verslag van het Tweede Wereldcongres der Derde Internationale ook? Dan bof je.'

Alles was veranderd, zoals in één nacht het water tot ijs kan stollen. Oom Henk was thuisgekomen, zonder iets te zeggen. Hij duwde Toedjoeh de hond van zich af. Hij had

40