Poste-restante Rood

Het jaar 1936 werd uitgeknald.

'Zal ik je naar huis brengen?' vroeg ik aan Bep. Aarzelend gaf ik haar een arm. Als ze dat maar goed vond. Bep Blaauw. Ze was heel rustig, altijd. Volksdansen deed ik eigenlijk niet meer; dat kinderachtige gedoe. Maar Bep had me een paar keer gevraagd. Ik vond haar best aardig. Was je verliefd, als je er 's nachts niet van kon slapen? Of haar naam opschreef: wel tien keer achter elkaar? En het gauw wegstopte, als een ander naar je keek? Bep Blaauw. Zou ik haar vragen? Ze pestten ons ermee als we samen liepen. Toen hoorde ik: Zij is de dochter van Mien Sneevliet en woont bij Sneevliet thuis. Ik was bij hen op de Overtoom geweest om een boek van Trotski te kopen. 'Je vindt Bep geloof ik wel aardig hè?' had haar moeder gezegd. Waar bemoeide zij zich mee? Het was toch al zo moeilijk. En wat moest ik tegen Bep zeggen: 'Ik hou van je'? Misschien wilde ze niets van me weten. Dat was ook niet waar. En ik vroeg: 'Zullen we naar de film gaan?'

'Wat heb jij in je haar gedaan?' vroeg Bep verschrikt.

'Ik? Een beetje brillantine.' Dat deed ik nooit, maar nu wel, om die krul plat te maken. Dan zag ik er niet joods uit.

'Je hebt juist zulk prachtig haar.'

Hoe zou ik het zeggen?

'Zullen wij het samen proberen, Bep?'

'Ja, o wat fijn', antwoordde zij, en haar ogen glansden.

'Zeg maar tante Mien', zei Mien Sneevliet.

'En oom Henk', voegde Henk Sneevliet eraan toe.

39