Poste-restante Rood

Het plakken was klaar. Onderweg naar huis, op de Stadhouderskade, liepen we druk na te praten, fiets aan de hand. Twee uur in de nacht. Dat half uurtje kon er nog wel bij.

Aan de overkant van het Huis van Bewaring waren drie mannen aan het schilderen. Wij keken toe en lazen de grote letters in rode verf:

SNEEVLIET, UIT DE CEL IN DE KAMER

Dat was waar ook. Henk Sneevliet was onze concurrent met zijn splinterpartijtje. Hij zou wat proteststemmen van ons meepikken. Daar had hij wel recht op. Hij had opgeroepen tot solidariteit met de muiters van de Zeven Provinciën. Er was anderhalf jaar tegen hem geëist, hij kreeg vijf maanden.

Sneevliet kwam in de Kamer. Van ons niemand.

Op zoek naar een leider

Sneevliet hield zijn bril in de rechterhand en keek met strenge blik de zaal in. Zijn korte, gezette gestalte, een haarlok langs zijn voorhoofd vallend, had hem bij sommige osp'ers de bijnaam Napoleon bezorgd. Hij zweeg even, nahijgend van de drift van zijn woorden. De tanden had hij op elkaar geklemd, zijn onderlip stak ver naar voren.

'De politiek van klassebederf, die thans wordt bedreven door partijen die zich communistisch noemen...'

Zijn stem galmde opnieuw door de ruimte van Krasna-polsky.

'Het stalinisme is de syfilis van de arbeidersbeweging.

2.8