Poste-restante Rood

Toen ging heel stil mijn celdeur open Een Kameraad vol menselijkheid trad op mij toe in deze uren Een die tot helpen was bereid.

Ik hield haar hand vast in de mijne terwijl 'k haar in de ogen zag Nooit zal ik dat moment vergeten toen u huilde om wat ik nooit meer zag.

Hij stond daar als in een stralenkrans Groot, dapper, zoals geen Hij had voor zeven maats geschreven te mogen sterven, hij alleen.

Ik naderde langzaam bang te verstoren het wondere mooie wat ik zag Moeder, riep hij, toen kwam nader Er kwam om zijn mond een droeve lach.

Hij kuste m'n handen mijn ring en m'n haren en maakte zich zorgen om mijn bestaan Een laatste groet nog voor alle makkers Toen was het tijd en moest ik gaan.

Nu is 't in mijn harte zo stil en zo leeg Nooit zal ik zijn stem meer horen Zo heb ik op een stralende voorjaarsdag het beste wat ik eens had verloren.

Nacht van 10 op u april 1942

113