Een slecht geweten

EEN SLECHT GEWETEN

Het was al Pasen geweest dat jaar, en nog blies een koude oostenwind tegen de ramen. Bij de buren was zelfs een dakpan op straat gewaaid, en buiten was geen kip te bekennen.

Bij ons in de huiskamer brandde de kachel niet. Het was lente, zei moeder, en ze vond het zonde van het geld, alleen voor zichzelf kolen te stoken. Saartje was naar een vriendinnetje, en Maurits zat boven bij vader in de schoenmakerij.

Nu zat ik met moeder alleen in de huiskamer en aarzelde. Voor haar was ik niet bang zoals voor vader, die ineens driftig kon worden als hem iets niet beviel. Je wist nooit of het 't goede ogenblik was om over geld te praten. De ene keer konden we het wel redden, totdat er ineens staking was bij de scheepsbouw, en dan pofte de helft van de klanten. Zo'n staking was juist voorbij, en misschien was dit het moment om moeder te polsen over zakgeld alvorens het aan vader te vragen. Hij was er in principe tegen; het was niet goed, kinderen geld te geven zonder dat ze er iets voor deden. De fooitjes die we van klanten kregen als we hun gerepareerde schoenen terugbrachten, dat was ons zakgeld. En als we écht een paar centen nodig hadden, voor een uitvoering van de speeltuinvereniging of zo, hoefden we er maar om te vragen.

'Mijn vriendjes krijgen wel zakgeld,' zeurde ik tegen moeder. Dat was de beste methode, tegen haar zeuren of schreeuwen, dan gaf ze wel toe. Maar nu antwoordde ze alleen: 'Daar beslist je vader over.' Aan haar ogen kon ik zien dat ze het naar vond, en dat het haar schuld niet was.

9