Een slecht geweten

BLOEMENVENTER

'Mijn moeder wil niet begrijpen dat jeje jatmoos niet kan weggeven. Dat kanje hele dag verpesten.' Hij vertelt het met hevige verontwaardiging, de bloemen venter die er in de bibliotheek bij is gekomen, een kreupele man, misschien dertig jaar oud. 'Ze kan zoveel bloemen van me cadeau krijgen als ze wil, maar ze moet niet 's morgens komen als ik nog geen klant heb gehad.'

En zonder overgang: 'Geef me een sjekkie van je.'

Even ben ik verbouwereerd. Het gaat van je rantsoen af, een half ons shag per week. Niemand is hier royaal met weggeven. Alleen als je elkaar wat beter kent help je de ander uit de brandje weet dat het goed zit als je zelf niets meer te roken hebt.

'Je bent toch niet te bescheten voor een saffie?'

'Dat niet nee, maar straks heb ik zelf niet meer.'

'Valt er hier niks te versieren? En trouwens, als je zonder zit kanje bij mij ook aankloppen.'

Meent hij het? Terwijl ik het me nog afvraag reik ik hem al het pakje shag aan en een vloeitje, maar ik zeg hem dat hij geen sigaar moet draaien.

'Je bent een kale neet,' zegt hij, 'je wil zeker dat ik alleen papier rook.'

Dan lopen we op de luchtplaats en blijven staan voor het gedeelte dat eens open was en uitzicht gaf op een tuin, maar in de oorlog door de nazi's is afgeschermd met een grote stenen muur, om ontvluchtingen en hulp van buiten tegen te gaan. Het vreemdsoortig gordijn hangt aan ijzeren haken en je vraagt je af hoe het in godsnaam mogelijk is dat die het gevaarte nog steeds dragen, vijftien jaar

85