Een slecht geweten

Toen ik jus uit een kom schepte bibberde mijn hand. De vloeistofliep langs het mes op de rand van mijn bord over het tafellaken. Schijnbaar achteloos schoof ik mijn bord op de vochtige plek. Niemand leek wat te hebben gezien. Het gesprek werd zelfs levendiger.

De zondag daarop werd ik opnieuw bij Bep te eten uitgenodigd. Voor de deur sloeg de angst mij om het hart. En op het laatste ogenblik maakte ik rechtsomkeert.

'Wat mankeert jou?' vroeg Bep verwonderd, maar ook haar durfde ik de ware oorzaak van mijn paniek niet te vertellen, en verdween in het duister.

Daarna kregen we klinkklare ruzie, spraken niet meer met elkaar, en ik voelde me diep ongelukkig.

Juist een week later zou ik Bep komen voorstellen bij oom Hartog en tante Lea, in de Transvaalbuurt. Afbellen kon niet — wie had toen telefoon? — een briefje schrijven wilde ik niet, in de stille hoop dat het bijtijds goed zou komen.

Maar op de bewuste zondagavond hadden we nog steeds bonje. Maurits, altijd solidair en zelf een beetje verliefd op Bep, naar hij mij had toevertrouwd, vergezelde mij naar oom en tante. Die waren hoogst verbaasd, hun twee neefjes te moeten begroeten.

'Hebje ruzie met haar gehad?' vroeg oom Hartog op de man af.

Hem durfde ik wel te vertellen wat er was gebeurd.

'Ben je blij dat het uit is?' luidde zijn tweede vraag.

'Nee,' antwoordde ik bedremmeld. 'Ik lig er 's nachts wakker van.'

' Versjtopt gemouch,' riep hij, gek dat je bent. 'Ga naar haar toe, voordat het te laat is.'

En hij joeg me de deur uit.

52