Een slecht geweten

zijn gedachtengang was gestoord en probeerde te ontdekken wat hem bezighield. Toen liep hij ineens naar het voorkamertje aan de straatkant van de Foeliedwarsstraat, een kleine winkelruimte waar hij vroeger aan de toonbank sigaren had zitten rollen.

Even later kwam hij terug met De Notenkraker in de hand. Je kon het meteen zien aan de malle kop van die clown. Dat was natuurlijk omdat het een satirisch weekblad was, zoals vader het noemde. Vader zei dat het tenminste niet zo vervelend was als een doorsnee partijblaadje of de krant van het weibersjoeltje De Proletarische Vrouw. Daar had hij gelijk in. Een kinderverhaal stond erin, zo kinderachtig. Nee dan De Notenkraker, daar had je wat aan. Voor de hele beweging, ook de mensen in het Instituut voor Arbeidersontwikkeling, en daar was vader secretaris van. Afdeling 10.

Met het schilmesje sneed opa voorzichtig de katern open die bij De Notenkraker was gevoegd. Als er maar niets aan het mes zat, anders kwamen er vlekken op het papier. Zodra ze hem bij opa allemaal gelezen hadden, kregen wij hem. Van Merijntje Gijzen. Hartstikke goed.

Eigenlijk was het geen kinderboek en toch mocht ik het lezen van vader, en niet stiekem, zoals andere feuilletons. Dit niet hoor. Je lachte je een mikkie om de woorden die erin stonden. 'Ge zijde vernükt' bij voorbeeld. Dat zegden we tegen elkaar, Maurits en ik. Daar snapten die grote mensen toch niks van. Of'schetentrekker', dat zei Flierefluiter tegen Merijntje toen die aan zijn vinger moest trekken en hij zelf een keiharde wind liet. Dat deed omejoop ook. En dan liep hij hard weg en kneep in zijn neus, alsofjij hem had gelaten. A.B.K. was ook goed. Kleerekooper heette hij eigenlijk en hij was verlamd. Elke dag schreefhij

22