Een slecht geweten

achter licht naar binnen drong zag je voorwerpen pas langzaam scherper worden als in een boeddhistische tempel.

Over de met donkerbruin zeildoek bespannen hoge rugleuning van de eiken stoel bengelde een breukband, terwijl de grijze kat, die op de bolle zitting was gesprongen, met een pootje voorzichtig tegen een van de twee gelige ballen tikte die de dubbele breuk van opa tegen uitstulpen moesten beschermen. Door een dwarslatje in zijn val gebroken, gleed de band op de grond. Ik kon er niet toe komen het aan weerskanten door een stalen veer kromgetrokken instrument op te rapen en schoof het met mijn voet iets naar voren, tot bij de Chinese mat onder tafel.

Op hetzelfde ogenblik kwam opoe binnen. Rijzig als een dame was ze, en ze kon niet eens lezen of schrijven.

'Pas op voor de kat,' maande zij. 'Je weet dat-ie krabt, kijk eensnaar mijn voet?' Zij schoofde pantoffel van haar linkervoet en toonde een lange haal van korrelige puntjes op haar wreef.

'Ja opoe,' antwoordde ik zacht. Waarom deden ze dat kreng niet weg? Mij had hij ook al gekrabd. Toen ik hem wilde aanhalen, hem zachtjes over zijn wollige, witte buik wrijven, had hij zijn rug gekromd, zich met zijn vier poten tegelijk aan mijn hand vastgeklemd, zodat ik me angstig afvroeg of ik hem nog wel kwijt zou raken.

'Het is een rattenvanger,' zei opoe. 'We hebben nog nooit zo'n goeie gehad. De ratten durven niet meer op het plaatsje te komen. Nogal lekker als je buiten naar de plee moet en je bent je leven niet zeker.'

In zichzelf gekeerd kwam opa uit de keuken de kamer binnen, zijn ogen verborgen achter brilleglazen zo dik als

19