Een slecht geweten

zijn hoofdje en begon te gillen, zo hard, dat tante eraan kwam rennen en hem optilde, hem over zijn bolletje wreef, en mij boos aankeek. 'Heb ik het je niet gezegd?' Grote tranen biggelden over Harry's wangen.

'Het is niet zo erg als hij schreeuwt,' wilde ik haar geruststellen. 'Dat heb ik in de medische kroniek van Heyer-mans in Het Volk gelezen. Als ze een hersenschudding hebben zijn ze stil. Daar moetje op letten.'

Esther, die even weg was geweest voor een boodschap, kwam juist binnen. Ze hoorde wat er was gebeurd. Kwaad beet ze me toe dat ik wel voorzichtiger was geweest als ik echt van Harry hield.

Haar opmerking maakte me helemaal van streek. En in een opwelling zei ik: 'Weetje wat? Als ik van school kom en bij een baas ga werken, krijgt Harry van mij elke week een stuiver zakgeld.'

En nu was ik vijftienjaar geworden, en werkte ik alsjong-ste bediende, voor vijf gulden per week. Tien percent ervan was voor mij als zakgeld, de resterende viereneenhal-ve gulden moest ik afgeven als kostgeld. Mijn eerste zakgeld, en wat een rijkdom leek het. Ik was meteen lid geworden van de vakbondsjeugdbeweging, en daar moest ik contributie voor betalen. En er waren verjaardagen, met hun cadeautjes. Soms kocht ik een pakje sigaretten van vijftien cent. Nooit hield ik ook maar een cent over. Wel herinnerde ik mij de belofte van driejaar terug dat ik Harry elke week een stuiver zou geven, maar de belofte van een kind kon je toch niet ernstig nemen? Of wel? De enkele keer dat ik nog bij oom en tante kwam herinnerden ze mij er plagend aan.

16