Een slecht geweten

En zo liep ik voorbij het portret van Anna Blaman, die in de gang naar de buitendeur op mij neerkeek. Ook zij lachte me toe, als wilde ze zeggen: Weetje hoe je vader je zou noemen? Mesjoggene hond, dat zou hij hebben gezegd, mesjoggene hond datje bent. Wie vertrouwt er nou op ambtenaren. Nog wel de brieven van Saartje, onze lieve Saartje, en van Sjeintje, moeder Sjeintje, en van Mau-rits. Een gedicht nog wel, heeft hij geschreven. Lees dat maar eens, er klinkt heel wat meer warmte uit dan de brief die jij aan Saartje hebt geschreven. Weetje waar die over ging? Over Ajax en Meteoor, of haar daar iets aan gelegen was. Gelukkig wist de ambtenaar, olewesjolem, hij ruste in vrede, niet dat er een brief vanjou, meneer de schrijver, bij was, anders had hij de brieven misschien toch gehouden.

In de trein op weg naar huis las ik mijn brief aan Saartje, waar vader mij aan had herinnerd onder het wakend oog van Anna Blaman, en ik schaamde me. Nou ja, verontschuldigde ik mezelf, je had het druk met huiswerk, en het wasje bedoeling Saartje later uitvoeriger te schrijven. Het was toch niet jouw schuld, dat er niets meer van is gekomen? Schrijf haar nu dan een brief, vertel wat meer over haar. Benje daar bang voor? Schrik je terug voor pijnlijke herinneringen?

Saartje, lieve Saartje...

103