Stormvogels

Ik had haar beloofd, er met hem over te zullen spreken, maar ik durfde het niet, en dat wilde ik voor geen goud bekennen, zodat ik een smoesje bedacht, één keer, en zo verder, totdat ze me er een verwijt van maakte, en ik ging snauwen dat het mijn zaak was, dat ze zich er niet mee moest bemoeien. Toen had ze tranen in de ogen gekregen, ofschoon ze zich daar te trots voor voelde. Tóch had ze wel eens echt om mij gehuild, omdat we elkaar veertien dagen niet zouden zien daar ze voor haar gezondheid van de dokter naar buiten moest. Gek als iemand om je huilt. Dat was nog nooit eerder gebeurd in mijn leven. Ik dacht altijd dat de mensen om mij niets gaven, en daarom bracht ze me juist in de war.

'Je hoort helemaal niet wat ik je vraag,' verweet Lies me nu, 'help toch even de tent opvouwen.'

Terwijl ik knielde om de luifel om te slaan, kwamen twee jonge Franse kampeerders bij ons staan.

'Oh la la,' zeiden ze, 'waarom zijn jullie bij dat noodweer niet in onze tent gaan schuilen?'

'Fermé,' antwoordde ik, en wees ze op de gesloten vooringang.

'Ah, vous hollandais..lachte het meisje. Haar teennagels waren rood gelakt. Nee, zo koket was Lies je niet. Zij maakte zich nooit op, maar ze had wel een goed figuur, dat kon je zien nu ze opnieuw naar de Ourthe liep. Een heel smalle taille, waardoor haar schouders breed uitkwamen... stevige kuiten, kleine voetjes, maat 36, elf maten kleiner dan ik, donkerblond door de zomerzon uitgebleekt haar...

Net als voor ons huwelijk, hadden we ons een half jaar geleden in het Aletta Jacobshuis laten onderzoeken, omdat het steeds niet lukte met de bevruchting. 'We zullen eerst het zaad van uw man onderzoeken,' had de dokter daar gezegd, 'Het kan net zo goed aan hem liggen, en

85