Stormvogels

We moesten allemaal in een kring gaan zitten om spelletjes te doen. Ik voelde me blij worden. Dan hoefde je tenminste niet toe te kijken. Over voetballen ging het. De mensen gingen niet de natuur in, nee hoor, ze sjokten naar een voetbalterrein waar ze als gekken te keer gingen. Massa-gedoe. Massa-suggestie. Dat moesten we nadoen. Eerst werd er gemurmeld alsof we op een tribune zaten: barrebarrebarrebarre. Zachtjes, harder, zachter, weer harder, heel hard; dan moesten we onze armen omhoog steken en hoera schreeuwen alsof er een goaltje was gemaakt. Een kooltje was gestoofd, had Wim gezegd, iedereen was in lachen uitgebarsten. Ik ook. Maar ja, toch ging ik er ook wel eens heen. Naar Meteoor vroeger. Naar Ajax, met oom Izaak. Hij werkte op een sigarenfabriek en was toch ook niet zo stom. Hij maakte ook wel geintjes over aed, die club in de Jodenhoek: Adenoi Een Doelpunt.

Na de spelletjes werd er een verhaal voorgelezen met een diepere betekenis. Eigenlijk voor de oudere leden, maar ja, nu de Rode Valken erbij waren mocht het toch, zij worstelden er ook mee, zei Wim. De geschiedenis handelde over een jongen die geen horloge had, en die er daarom een voor zijn verjaardag had gevraagd, een heel gewoontje maar, van een gulden uit de Hema. Een keer was hij zo dom om aan de kamerdeur te gaan staan luisteren, omdat hij had gehoord dat zijn vader en moeder over zijn verjaarscadeautje spraken. Wat? Een gouden horloge? Hij? Voor zijn verjaardag? Dat kón niet. Toch had hij het verstaan. Toen hij echt jarig was kreeg hij inderdaad een horloge, maar het was van zilver, en al liet hij het niet merken, van binnen was hij teleurgesteld.

'Snappen jullie het,' vroeg Mani, die het verhaal had voorgelezen. Hij keek vol verwachting rond. Natuurlijk viel het tegen als je op iets mooiers had gerekend.

26