De kortste weg

BRILLENJOOD

De planken waarop de kapokmatras in het smalle tweepersoonsbed rustte, pasten niet nauwkeurig op de beide zijlatten waarop zij steunden. Ze schoven mee met onze bewegingen en regelmatig viel er een met een klap op de grond, waardoor je uit je slaap opsprong of met je rug in een uitpuiling kwam te liggen en er nog meer latten omlaag tuimelden. Je moest er voortdurend rekening mee houden, je schrok je dood.

Ik boog me over Maurits heen om te luisteren of hij al sliep. Hij mocht niet weten dat ik wilde opstaan, anders zou hij het misschien verklikken, niet omdat hij een klikspaan was, maar je weet het nooit bij kleine kinderen. Als ik hem een halfje beloofde hield hij zijn mond wel; hij kon zich evenwel verspreken, en dat hadden ze meteen door.

Hij mocht ook niet denken dat ik tegen hem aan wilde gaan liggen, ofschoon het zalig was, de warmte van zijn lichaam tegen mijn buik; als hij het even voelde ging hij vechten. Het meest verbijsterde mij de vraag hoe het zo ver kon komen. Het scheen alsof wij naar elkaar toe werden gezogen en daar angst voor hadden, als wilden wij iets verbodens uit de weg gaan. Een tijdje ging het goed, dan ontbrandde het onherroepelijk weer, als een vuurtje dat ondergronds is blijven smeulen. 'Jij lokt het uit,' verweet hij mij, 'jij bent de pestkop.' Maurits de driftkop, Salie de pestkop.

Waarom? Die vraag pijnigde mij als er weer iets was gebeurd en mijn hart tekeerging in mijn borst als een rammende stok op een trommel. Inverdrietig maakte het mij. Als kiespijn zeurde het in me dat ineens niemand meer van me hield, om me dan te herinneren wat Saartje had gezegd. Je hebt zulk mooi haar, ik wou dat ik jouw mooie ogen had, en meer van die gekke dingen. Mooie ogen. Ze zei het alleen

11