De nalatenschap van Henk Sneevliet

vragen. Als tegenprestatie had ik professor De Jong, in het bijzijn van Charles B. Timmer, die onderdirecteur van het instituut was, verzocht om een kleine voorpublikatie te maken van het verslag van de zitting van de Chinese communistische partij, waarop Mao Tse Toeng en Sneevliet samen aanwezig waren geweest. Ook verzocht ik hem een gesprek te organiseren met Peng, een vooraanstaand Chinees communist uit de tijd dat Sneevliet in China was. Hij had hem begeleid en woonde nu in Europa. Ik had hem leren kennen op een congres van de Vierde Internationale. Hij was, vermoedde ik, de enige nog levende persoon die Sneevliet uit zijn Chinese tijd kende.

Professor De Jong stemde ermee in. Degene die ervoor moest zorgen was Ank Muntjewerf, die op het instituut aan het Chinese materiaal werkte. Ik kende haar nog uit de trotskistische beweging, en zij was op advies van professor De Jong bij mij gekomen, om te vragen of zij het Chinese materiaal uit het archief mocht bewerken. Zij had, naast haar studie moderne geschiedenis, in Leiden Chinees gestudeerd, en achtte zich zeer bevoegd.

Het gesprek met Peng vond evenwel maar steeds niet plaats. De kans dat het nooit zou gebeuren omdat hij al heel oud was, was niet denkbeeldig. Het was al zo vaak gebeurd dat ik journalisten de raad gaf een gesprek te hebben met Mien Sneevliet, voor het te laat was, zonder dat zij er gehoor aan gaven, omdat zij de voorkeur gaven aan een modieus onderwerp.

42