Dievenschool

sene met ’n mintenee gehoue het, ja an éen stuk dóór van-zelief, en wat ^?n gazzer van ’n meid was *t — 'n oud stukkie modder — ze had mijn nog met geen vinger magge anrake, allemaal poeier en kleere».

»Rade?» lolde Brampie, »veertien dage!» Vijf paar wangen builden van de gijnigheid op en lieten de bruine tandenrijtjes zien.

«Zeve jaar!» verbluffend lichtte Levie in.

«En is-ie toén gaan trouwe ?» vroeg Moos.

«Jazékers», zei Levie, »dat zie je toch — daarom toch», vond ie, ook naar de anderen rondzeggend in dofferen wijs-heidstoon, — «daarom tóch ’n schandaal van ’n vuile bedriegerij voor zoo’n vrouw — ze was ’n mooie meid gewees hoor je, die vrouw van ’m — zeg Moos — daar kè-je ’t nog welleris mee probeere, verdomd *n knap stuk werrek, die juffrouw van je, hoor».

«Och!» zei Jaapie, «leg niet te dondere — ja, mot je nèt bij die jonge mee ankomme — ogh! ja hij durft met *r beginne, het-ie geen lef voor, wat jij Moosie ?»

«Nethuurlijk niet», gaf Brampie Mok toe, «ja, hij het lèf, daar het ie ook geen gezich voor. Moos, doe je mond is opè — 'k zal sterreve — ’t gras zit ’m nog tussche de kieze, komt zóo achter de boerewage vandaan —ja, in die negerije daar wete ze van ^yt léve niks af!»

«Och!» berispte Eli Cohen, vanachter hen met z’n sterke knuisten zich plaats brekend tusschen hen in — «make jullie die jonge niet zoo overstuur; d’r is ’n tijd gewees, dadde jullie zellef over niks hebbe kenne meeprate — heb nou dan ook zoo'n praats niet — wat wordt die jonge met dat