Dievenschool

nou?» en dan puncteerde hij de woorden, omlaag z’n twee vingertoppen: «hij wil graag alles haarfijn wéte — daarom houdt-ie zik zoo van de domme — ja, maak mijn wat wijs, die Sammie van der Hils is óok van buite, mar, ’n fijn lidje — ik geloof — hij wordt alle veertien dage erreges de deur uitgegoob. —

Jaapie Blitz had aan d' overkant een sinaasappelmannetje staan treiteren — had eerst alle vruchten door z’n vuile handen laten glijen — toen een cent geboden voor vijf appelen en de pet van ’t ouwe kereltje in de kar gegooid. Baantje-glijend kwam*ie nu de stoep afslieren, bonkte aan Levie met de leege mand tegen z’n schouder, tot die ^?rn ’n royalen duw in z’n zij gaf en allen lachten. Jaapie had twee kleine oogjes, twee enkel rooie veegjes, van dunne brauwtjes en oogharen omgroeid onder z’n schuine petje, dat de zwakke sloppenoogjes tegen de scherpe voorjaarslucht te beschaduwen diende. Z’n puistige gezicht was geel van waterangstige onfrischheid, alleen ’t snorretje boven z’n breed-open mondspleet was met aandacht verzorgd — pedant kleefden de fijne puntjes omhoog, door minutenlange draaiing tot vieze fierheid uitgekruld.

«Kom is hier dondersteene», vroeg-ie belangstellend, «waar hebbe jullie et over?»

«Ga jij nou maar heen», gebaarde Levie Fruit, «hé-je weer nebbiesch die arreme man motte terrege — we be-spreke errenstige zake — hè-jij geen verstand van».

«In emmes», drong Jaapie, «waar hè-je ’n et over, ’k ben toch óok ’n jonge, die ’n beetje ondervinding het van z’n leve, wat méén je wat ik heb gevraag an die ouwe — ’k