Dievenschool

algeheele negatie zijn verbeelding den tijd benam tot bloe-mige wisseling. Het werd na dagen al, soms uren lang, een star bekijken van het alomme vuil, zonder hevig verzet; hij wist die tijden dan geen dingen meer daarbuiten, als het tot arme vervuiling verwordene leven, in onmerkbare afsluiting van ’t lichtere mooi, hem omkringen kwam. Nu en dan kwamen zijn weiden en zijn boomengroen met ’t groot-steedsche sloppenleven in botsing, was er een saterlachend gespot om hem heen, dat hevig pijnde de wegschuilende kinderfantasie. Ze waren hem nog zoo vreemd, die even-oude jongens óm hem, die zoo anders waren dan hij, en hem nu wat wijzer wilden maken. Hij was nog maar een boertje — ze zouen ’m wel anders leer en worden.

Brampie Mok, naast hem, redeneerde druk met verklarende handgebaartjes: «Och man, hoor tóe — schei uit — as je van die dinge niet hoore wil — éerstes bè-je geen jonge — twéedes, mot je geen slagersknèch weze — dèrdes, mot je bij jou baas heelemaal nie gaan — gekke man — stel je nou eris eve voor, as ’n jonge voor die éene avet in de twee, drie weke vrij is — vraag mijn, waar mot je naaaar tóe! — nou ja», vergoelijkte-die — «wadde ze allemaal vertelle, zie je, is nou nog welleris zoo’n heel klein pietsie leugetje bij — maar sallemanders man — je mot nerreges zoo gauw de neus voor optrekke, je weet niet wat je zellef gebeure ken.» —

«Och!» afwerend hoofdschudde Levie Fruit, «allemaal sjkorum *), ja, hij is d’r vies van, ogh! wèet je wat is dat

i) Leugens.