Dievenschool

Drentelend en scharrelend, met zeurig geschommel van hun manden, met luchtig opgewaai van hun witte jasjes, schuifelden de slagersknechten de Breestraat over.

Brutaal sloegen hun heeschgrove stemmen tegen de voor-jaar-bezonde huizengevels, schetterdanste hun lach door 't gewoel van het ventende volk. Moos, schuchter nog, maar met wat moeite doen al om vrienden te zoeken, liep van den een naar den ander, al trachtend ze bij elkaar te houden, waar ze slenterend en sloffend dooreenliepen te schreeuwen, vooruithollend nu, achteraanluierend dan weer en uitwijkend naar beide trottoirs. Zij troffen elkaar dikwijls ’s morgens en samen gingen ze dan verder, naar ’t abattoir eenigen, anderen meeloopend ver voorbij de straat waar ze hun boodschappen moesten. En het werd een schaterlachen om bruut moppengepronk, een gegnuif met vulgaire grin-nikjes om de gefantaseerde of historische vuilheden die ze uren te vertellen wisten. Hij wist dit wel beneden zich, en telkens had hij zich afgezonderd, maar er was een drang naar hun vriendschap, nu hij eenmaal middenin hen was en langzaam begon hij hun geplaag te dulden — hij verloor dan die uren het weten van zijn grootere leven, waar de