Dievenschool

te zetten bij de meid, weggeduwd naar *t achterhuis om z'n maal te nemen en weer aan ’t werk te gaan, nadat ze 'm behandeld hadden als gelijke. Maar dan bedacht-ie daadlijk nu dit gewoon te moeten vinden, 't hoorde zeker zoo — hij was nu slagersknecht — hoe 1: die ging wist-ie niet. Hij hoorde zeker ïn de keuken. En in de nieuwe onderwerping geslagen, liet-ie zn gedachten stil zijn, vond tegen de meid dan maar iets te moeten zeggen. Voor de rechtbank, half geschuurd, at ze staande haar brood, te groote brokken duwend in den mond, die onder den glimmenden neusbol, dikvleezig vooruitmummelde beneê den denkloozen kijk der oogen. Uit ’t te nauw geworden, zwart-fluweelen lijf, gevlakt en gruizig ontglansd, staken de lang magere, blauwbleeke armen, éen geknuist in de zij, éen dragend de koffiekop die tipte telkens scheutjes bruin tusschen de lippen, werktuigelijk, al onder de leeflooze staring der groene oogen.

«’t Zal hier wel ’n drukke zaak zijn hè?»

«’k Sou ’t denke man,» plots schoot ze op zij naar hem uit. «’n Boel te doen, ja?» herhaalde hij.

«Sodemieters veel hoor,» blafte ze, als in ruzie, en weer, daadlijk keerde zich het hoofd, zag ze voor zich.

«Wat?» zei-ie, meenend verkeerd te hooren.

«Wat?« keerde ze zich even langer en als met meer aandacht om: «wat is nou wat? Sou je denke, asdat je in ’n slagerssaak met je poote ofer mekaar kan legge? nou hoor, ’n verrekte hoop te doen — en ze schenke je ’t niet.»

«Nee dat zal wel,» vond-ie maar haastig te moeten afmaken, overrompeld van ^:’r vreemde grofheid.

«Je komt van buite hè ?»