Dievenschool

«Nou, dat weet u zellef 't beste, maar 'k heb nogal ’n lastige maat,» zei-ie en bekeek zich.

«Ja» spotte ze, «je ben nog al breed, dat zie ’k an de mouwe van dat jassie.»

Ze lachten bei en kleurend bezag-ie z’n schouders die wegkrompen in de slordige omhanging van ’t witte goed.

«Nou,» zei-ie, «maar zoo breed as u man ook is.»

«Ja, hè ? dan ka je ook nog aardig wat groeie, maar ik zal wel voor je koope hoor.»

«As ’t u blief juffrouw,» lachte*die, terugschuifelend achteruit naar de gangdeur, «as u ’t doen wil.»

«Vast hoor,» nikte ze ’m toe, «dag man.»

«Dag juffrouw,» groette hij, glimlachend van ’r daadlijke vriendelijkheid, «’k zal maar ’s gauw aan ’t werk gaan.»

«’s Goed hoor,» zei ze en boog zich over ’t boek.

Met *n teeren jubel in zich liep hij den winkel in.

Hij deed niet veel den eersten dag, enkele boodschappen naar klanten in de buurt, die de baas hem dikwijls uitlei en wat kleine dingen in den winkel.

’s Middags viel hem stroef de eerste vernedering van in de keuken te moeten eten bij Anne, grove meid uit de Jonkerstraat, met popperig beponnyde hoofd en dik-vleezige lippen onder kleinen mopronden neus en groene oogen. Hij had eerst ’n poos gezwegen — met tegenzin slikkend de brokken brood en een nurksch verwijt in zich tegen den baas en de juffrouw na hun vriendelijkheid van vanmorgen. — Zij had toen-ie aankwam versche koffie voor ’m gezet — had ’n goeien indruk van ’m gekregen — dat had-ie aan ’r kijken opgemerkt — hij dacht ’t nu onbillijk ’m hier neer