Dievenschool

«Ja, mevrouw.»

«Ho god — zeg maar juffrouw hoor,» lachte ze, «we benne ’t zoo deftig niet gewoon.»

Hij lachte ook even, z’n pet in z’n hand. Hij had nu zoo lang een vuil wit jasje van den baas in bruikleen, dat hem wijïg hing om de schouders en zijn handen gingen schuil in de mouwen, zoodat ie telkens rekte, om ze te voorschijn te halen. Z’n hoofd had-ie nu heelemaal kaal laten knippen, zoodat z’n ooren wat droomerig uitstonden, en z’n neus wat groot leek. Maar zijn lieve mond, klein en zuiver, zijn groote grijze oogen, lieten hem het kinderlijk mooi dat in zijn wezen was en hij stond er even gebogen tegen de deur in een heel hem beheerschende schuchterheid.

De kamer was altijd in schemer achter de breede vleesch-bouten die van de ijzeren roeden neerhingen voor de ramen en hij zag niet veel meer van haar dan de vrouwen-silhouet, waarin het hoofd in een wije omwinding van haren-blond blankte tegen de donkering van den leunstoel. Maar zoo, in de half belichting der ruiten zag hij haar een knappe vrouw en ’r lieve stem zacht klankte naar hem heen in ’t weeke vertrekduister.

«Weet u waar ’k voor hier kom ?»

«Nog niet.»

«Nou, u, u man, meneer het gevraagd of u misschien goed voor me koope wou — goed voor witte jassies — ik zou ’t u maar vrage».

«O — nou — dat wi’k wel hoor — maar je kan anders geloof ’k, tegenwoordig wel goedkooper gemaakte jassies koope.»