Dievenschool

op in de triestige vreemdheid van de nieuwe omgeving, nu vooi zichzelf te kunnen zorgen en mee te leven als gewoon arbeidend wezen. En hij had allen moed, den eersten dag, toen de baas op hem toekwam en zonder aanhef zei: «As je geld wil geleend hebbe, zeg, voor witte jassies, dan ka-je dat wel krijge, dan ka-je alle week wat af late houe.»

Dat was mooi van ’m — hij had ’t aardig getroffen — godomme ’n goeie baas.

«As u ’t wil doen» zei-ie met ingehouen blijdschap.

«’s Goed» zei de baas, «vraag maar aan de juffrouw of ze goed voor je koope wil.»

«As u ’t misschien vrage wil, baas.»

«Nee, doe jij ’t maar.»

«Goed, baas.»

Je kon toch niet zoo gauw over iemand oordeele — dacht-ie. s* Morgens, toen ie den baas voor 't eerst zag, vond-ie ’m ’n ploertig gezicht hebbe — zoo’n dikke kwabbes, vetklep, zou Joopie zegge, en van die kleine gemeene oogies in z’n glimmende smoel — nee, hoor, hij had gedacht, dat ie ’n smiek voor had — en hij gaf ’m ook haast geen hand — en hij knikte maar enkel zoo evè met z’n hoofd — ’sjonge wat kon je je vergisse op de mensche — nee hij was goed angeland hoor — om zoo maar ineens te vrage — of ie geld geleend wou hebbe? — neé — ’t viel ’m mee.

Bij de juffrouw in de kamer, achter den winkel, ging-ie toen en vroeg het. Schuchter klopte hij aan.

«Ja — klop jij Mien?»

«Nee, juffrouw, ik ben ’t» ...

«O, Moos — is ^;t niet Moos — ja ommers?»