Dievenschool

allen huilend schopjes zand erover, tot de graver en de voorlooper de rest verwerkten en de oneffenheden gelijk streken. In ’t huisje achter op ’t kerkhof gingen ze binnen en de drie jongens zeien Kaddiesch ¹). Het was de eerste maal en zij zeien het huilgebroken op. Het was een simpele droefenis, een te vroege ouwelijke ernst, de drie jongens in schuchtere hakkeling van ’t luid opgelezen gebed, wat de arme dragertjes opnieuw weer de neuzen deed snuiten.

Zij drukten hen nu allen de hand en gingen terug naar huis, waar de sjiwwe inging.

Dat waren nu zeven dagen, uitgezonderd den tusschen-vallenden sabbath, dat ze met hun vieren neergehurkt zaten van ‘s morgens, tot ze ’s avonds gingen slapen. Er kwamen iederen dag nu menschen op sjiwwebezoek en ze zeien ieder hun vertroosting op bij ’t binnentreden en bij 't heengaan, de Hebreeuwsche volzin, die op een bordje van carton was opgehangen aan een der muren ³) De meesten brachten cadeautjes mee, sommigen koek, taartjes, anderen vleesch. Er waren er onder die den onuitstaanbaren toon hadden van burenbeklaging, alsof hun poes gestorven was. Die waren Moos een walgelijke ergernis en hij bleef zwijgend omlaag zitten staren met den benepen wil, ze uit de kamer terug te duwen.

Maar enkelen drukten hem met warmte de handen en het roerde hem tot een blijde innigheid — de Joden waren dan goed. ^{1 2}

¹

   Kaddiesch, gebed voor afgestorvenen — eigenlijk niet anders dan de verheerlijking van het Opperwezen.

²

   God vertrooste U, met de andere treurenden van Zion en Jeruzalem.