Dievenschool

geknipten baard. Die zweeg, als ze huilden, en kwam met moeilijk bijeengescharrelde vertroostinkjes, als ze kalm waren. De Rebbe deed deftig, volgde de baar met zwaren ernst, alsof hij de verantwoording droeg van alle plechtigheid, en hem was alle droefenis en niet aan die kwajongens — ook alsof-ie al z’n emotie en hevige vertroosting bewaarde tot de grafspiets, die straks boven de langwerpige kuil op ’t kijwer ^l) zou afgezeurd worden. Dan volgde serieus-zakelijk de President, die Commissionair was in suiker en wat ’n bestellingen miste dien morgen.

Telkens stonden ze stil, zetten de zweetende dragers de burry neer, en murmelend *t gebed, dat alleen de Rebbe kende, brachten ze de rooie zakdoeken naar 't voorhoofd onder de neergeschoven cylinder-rand en veegden, veegden tot ze eindelijk tusschen de gravenrijen doorsjokten naar de plek waar de baar met zachten bons van ingehouden vermoeienis in ’t versche mulle zand werd neergezet.

Kalmpjes-mooi lag de zon over ’t doodenakkertje.

Er was daar stil gefluister van voorbije menschenlevens, er was daar heel geen droefenis van schreiend wereldgewroet, er was de zachte rust van afgewerkte lijven. De vlinders wiekten er kleurig-blij over ’t hooge warrigwilde gras, de bijen zoemden hun stilgoeden zang langs de weerverweende en de nieuwmarmeren zerken. Er was een tevreden gezang van alle mooie rustige dingen daar, als moeë zuchtjes van nu neergestrekte menschenleden. Het maakte hem nu ook ¹

¹

Kijwer o wans, begraafplaats, letterl.: graf der vaderen.