Dievenschool

waren er wel bij, die ook wel’s mee wouen rijen, 'n half uur lang, en dan hard weerom. Maar dan sloot de koetsier de deur van ^ft rijtuig en zatie tegenover Joopie en Izak, begon de treurige schommeling van den wagen, stap voor stap, over de slechte bestrating van ’t stadje. In de derde wagen zat hun ouwe oom, vaders oudste broer, met de Rebbe en de President van de Begrafenisvereeniging. En de achterste leeg nog, was bestemd voor de zes dragers, die buiten 't stadje in zouen stappen. Traag zeurde het stoetje voort in vormelijke kalmte, de jóodsche lijkbezorger in ’t wije mantel-zwart voor de bekleede koppen der paarden; alles van een kleurverstikkende triestigheid, dan de twee rijtjes waggel-drentelende dragers, de drie effenzwarte volgkoetsen in levenlooze kruiping. Dat drensde tot buiten ’t stadje, waar ze even stilhielden voor 't inlaten van de dragers. Dan sjokte het weer voort, den heelen langen monotonen zandweg met twee rijtjes boomen voor de sjofele huisjes waaruit de poovere werkvrouwtjes kijken kwamen naar de jodenbegrafenis,, Tot eindelijk ’t kerkhofje zichtbaar werd, in een kromming van den weg, met *t schemerende houten hekje er om heen en de staande blauwe en witte zerken. Schokkend hield z’n wagen stil, broos-plechtig bewegend stapten ze uit, volgden saam de bekleede baar, die de dragers daadlijk op hadden genomen.

Den heelen weg hadden ze weinig gesproken. Ze hadden zwijgend zitten staren naar ’t voorbijslierende wegje in een nerveuse vermoeidheid. Nu kwam ook de ouwe oom bij hen, met een lucht van tabak en jenever, met kleine oogjes in ’t blauwig rooie gezicht, in pepergrijze omkringing van kort-