Dievenschool

chymes ^l) te zeggen, naar hem toe kwamen in ’t kamer-hoekje en hem met vormelijk medelijen zeien: «jongetje, hoor ’s — ’t is afgeloope hoor, je vader is d’r nebbiesch geweest.”

Hij zag toen op, in de lawaaierige drukte van ’t bedompte achterkamertje, waar nog lucht van medicijnen hing in de klamme benauwdheid van zooveel menschen, en wist niet hoe zich te houden nu. Z’n broers, z’n moeder zaten te snikken. Enkele jodenvrouwtjes, met breede gebaren wel en theatraal geroep, maar met meegevoel toch, huilden ook; de mannen met dikke baarden, in vuile werkkleeren, hadden betraade oogen. En hij sloop dichtbij, tusschen de warme menschenlijven door naar ’t bed en zag ’t mannetje liggen, enkel ’t hoofd maar zichtbaar, afschuwelijk geelbleek, de neus uitgebogen tot over den bovenlip, de oogen in glazige staring naar ^Jt tipje van de groene bedkwast.

Toen keerde hij zich om, van afschuw z’n handen voor z’n oogen — en tusschen al het klagend geschrei van z’n moeder, z’n broers, de joden vrouwtjes, voelde hij zich week worden even, niet om den dooien man, maar om de anderen, en hij wierp zich met trillende lippen tegen ’n buurvrouwtje, dat hem meenam naar een hoek van de kamer en hem water gaf. En Joopie, Izak, moeder, zagen hem om beurten aan, blij dat hij toch ook bedroefd was en dan begon hij telkens weer harder hokkend te snikken, omdat ze hem schreiend aanzagen en niets zeiden. Het was nu alleen de aanblik van hun gezamenlijke droefenis, die hem zoo zenuw- ¹

¹

Chymes = letterl. namen, de joodsche geloofsbelijdenis, die bij ieder sterfbed gezegd wordt, zoo mogelijk met drie meerderjarige personen.