Dievenschool

blije verzoening, onmerkbaar gauw, door geen hunner ook aangeroerd, omdat ze ieder voelden de noodzakelijke vriendschap van die ellendigste uren, die ze hun wekelijksche hellenacht vonden. Ze riepen elkaar dan telkens toe in de stilte, van tusschen de donkere dwarreling der bultende beestenkoppen uit, iets gezochts, iets onnoodigs en ieder wist, ook de brutale Joopie, ook de stevige Izak, dat ’t maar flauwe kul was, zie, dat ze ’t maar deden om te hooren, of ze d’r alle drie nog wel waren, Joopie vóór en Izak achter en Moos in ’t midden.

Maar als ze ’s morgens elkaar terugzagen in ’t helle daglicht, was de meeste zachtheid van hun vriendschap al geweken. Ze bleven nu scharrelen, den heelen dag, op de vuile, plassende, stinkende veemarkt, Joopie en Izak ’t meest zoekend tusschen de paaltjes in naar de verdienste voor 't wegbrengen van 'n stuk vee, dat verkocht werd, soms ook trachtend zelf iets te koopen, wat nooit lukte, omdat ze geen geld hadden, want de boeren waren hard; de meesten wisten ’t wel, dat ze al menige strop gelegd hadden, die jongens.

Moos, te moe, bleef maar rusten dan, zonder moeite te doen, iets te verdienen, den heelen dag in star-doove bekijking van ’t sjaggerende boeren- en jodenvolk, met ^ft dreunend geloei, ’t kinderlijk geblaat, ’t vadsige geknor van de wemelende, modderende beesten.

En ’s avonds gingen ze samen met ’n bootje naar huis, hun heele lichaam vervuild van modder en mest; ze keerden terug met stille, gloeiende hoofden en moeë lijven.

Maar thuis, elke week, tot in de slechtste tijden, thuis wachtte de sjabbestafel, ’t heldere witte tafellaken onder de