Dievenschool

lijkheid van z’n mooien mond, de vreemde tinteling in z’n groote grijze oogen. .. hij zette voor *t gebarsten spiegeltje z’n borst vooruit, loerend, dat de anderen ’t niet zien zouen, en vroeg zich af, zoo, terwijl niemand ’t toch zag of denken kon,... of ze van ’m houen zouen, zoo, de meisjes, de mooie zachte meisjes, of ze ’m knap zouen vinden, zoo... Enkele malen had-ie ’t gehoord van anderen, dat-ie’n knappe jongen was... en deed-ie of-ie ’t niet hoorde, maar ó hij vond ’t zoo heerlijk, zoo goddelijk-heerlijk, als ’t waar was — en — als ze om ’m geven zouen ... er kwam werkelijk ’n snor ’n snor — Jezis!» — — Buiten was getjilp van vogels en ’n blauwe lucht met koestering van vroege morgenzon — Jezis! — — Hij liep door ’t huis, door ’t heele huis, met de wilde jubeling in z’n keel, die-ie uit wou zingen, aldoor uitschreeuwen, tot ’t klateren zou tegen de muren. ..

Dan nam-ie zijn mars op bij de leeren riem, en wierp ’m met ’n brutalen ruk op z’n sterke schouders en hij liep de deur uit met ’n jonge kracht in z’n gezonde mooie leden, om groote wondere dingen te doen.

Want zoolang zijn mars nog vol was, zoolang-ie nog bij niemand geweest was, waren alle dingen nog mooi in de heele wereld, vergat-ie thuis z’n vader en z’n moeder en de anderen, wist-ie nu alleen z’n eigen jeugd, de zachte, wuivende morgenwind in z’n wakkere gezicht, de blije zonnekitteling tegen ’t hooge welvende blauw, de bedauwde glinsterverte van de wijde velden, ’t joelende vog’len gepiep in ’t wiegende boomengroen...

En de eerste dagen verkocht hij, kwam zelfs met ’nhalf-leege mars weer thuis. O, het maakte hem gelukkig als