Dievenschool

om *m Hollandsch te leere prate? Zeg, donder jij maar op, hoor, mijn ’n strop, as je ooit weer met me meekomp.»

«Stil nou maar,» zei Moos zachter, en hij wreef zich z’n voorhoofd, om niet te huilen, «ik zal niks meer zegge, maar ’k ben zoo beroerd, o God, laat me nou naar huis gaan, ik zal wel nie meer met je meegaan.»

«Nou, verdomme, da’s ook maar goed ook, zeg... hé je ’n zakdoek bij je, de kaffer wil geen zakkie geve...»

«Ja, neem maar uit m’n broekzak.»

Joopie ging naar binnen, knoopte de kat in Moos’ rooien zakdoek, betaalde de boer en zei goeiemiddag met ’n navloek. Toen Joopie ’t thuis vertelde, lachten ze allemaal, zoo’n gek van 'n jonge die zich altijd aanstelde as *n kind, onwijze kerel van zeventien jaar, die bang was voor ’n dooie kat waar 's wat aan te verdiene was... Aan tafel wees Joopie hem op ’t rundvleesch, dat ze van de winst bij de aardappelen aten en lachend rekende hij hem toe:

«Zeg Moos, kijk nou s eve — da’s nou van de kop, en da’s van de buik en da’s van de poote.»

Maar s’avonds gaf hij hem ’n kwartje mee van wat-ie van de winst had achtergehouen ...

Er kwamen nu ook later nog veel oogenblikken, waarin-ie toch weer en diéper nog de droefenis van dien middag voelde, dan toen-ie met Joopie bij ’t haardvuur er naar zat te kijken. Want hij zag de dingen altijd heller in herinnering, de blije en de droeve dingen, dan bij ’t gebeuren zelve ervan. En telkens kwam er dan een opkittelende woede bij hem boven tegen Joopie, een aanvechting hem te trappen, te