Dievenschool

«Ja, zie je, hoor, je hét ’m nog niet, handig joodje... ha, ha, ha!» . *.

«Nou,» zei Joopie, teruglachend, «’k neem ’m zóó ook niet mee, je mot ’m eerst van kant make, maar krijge doe ^?k ’m wel, als ’k ’m nou koop wil jij ^?m dan van kant make?»

Moos gaf hem ’n angstigen duw.

«Wat is ’r toch?»

«N-neé niks,» zei Moos bang.

«Nou,» zei de boer, met trekjes aan z’n pijpstompje, «zie-je, dat kan me niet schelen — zie, as jij ’t niet kan.»

En Joopie, bang ’t zelf te moeten doen, maar begeerig om ’t te zien:

«Och nee, dat kanne jullie beter, hè ?»

En ze werden ’t eens over den prijs. Joopie, grinnekend om de winst van minstens een daalder, die er zat aan ’n enkel zwart vel, gaf Moos maar duwtjes van plezier tegen z’n arm en knipoogjes van broederlijke gezelligheid. En Moos gaf telkens duwtjes terug, duwtjes van vreemde verrassing om die vreugde, waar-ie vreeselijke dingen voor zich komen zag ...

Toen liep de boer met de hond naar ’n andere kamer, sloot dien daar op, kwam terug met ’n breeden plank. Joopie bleef zitten, voorover, in secure afwachting van wat nu gebeuren zou, En Moos bleef achter hem staan, sidderend, bang ook, z’n kinderlijke vrees te laten zien, waar-ie wist, dat ’t belachelijk mal was, zich zoo aan te stellen. Maar stilletjes greep-ie Joopie’s jas vast, toen de brute kerel ’t beest van de stoel joeg, en er achter aan kwam met opge-